Kanttekenaar
De Nederlandse christenheid is gestempeld door de Statenvertaling met de kanttekeningen: ze is expert geworden in het zetten van kanttekeningen.
Het maakt niet uit welk onderwerp, of het nu Zuid-Afrika, de prijs van melk, nanotechnologie of de nieuwste roman van Grunberg is, altijd weer is men bekwaam in het plaatsen van enkele punten van kritiek, de kanttekeningen. En de christelijke filosofie doet daar volop aan mee. Neem het fraaie periodiek dat u nu in handen hebt, waarschijnlijk staan hier zo’n twaalf verschillende onderwerpen in die vanuit christelijk perspectief van kritische kanttekeningen worden voorzien. Dooyeweerd heeft zelfs een hele handige tool ontwikkeld om heel efficiënt kanttekeningen te produceren. Leg een ontwikkeling langs een meetlat met veertien of vijftien eenheden, schrijf je bevindingen op en klaar zijn de nieuwste kanttekeningen.
Het mooie is dat je zo over alles een mening kunt vormen. Echter, goede kritiek alleen is nog geen wijsheid. Wijsheid is onderscheidingsvermogen: onderscheiden waar het op aan komt. En dat is iets waar het in de Nederlandse christenheid aan schort. Waar zijn de fronten, wat zijn de grote vragen?
De Nederlandse christenheid zoekt niet de fronten, maar excelleert in het verdedigen van privileges onder het mom van principes. Afgelopen jaar stonden de vrijheid van onderwijs en de weigerambtenaar hoog op de agenda. Hoewel de oplaaiende discussies hierover een gewijzigd maatschappelijke klimaat laten zien, is er principieel weinig aan de hand. Vrijheid van onderwijs staat niet ter discussie, alleen de gelijke bekostiging; een privilege. Het weigeren van huwelijkssluiting van mensen van hetzelfde geslacht door ambtenaren van de burgerlijke stad is geen fundamenteel recht, het is slechts een privilege. Christenen blijken net mensen te zijn, eigenbelang eerst.
Filosofen, wijsheidsliefhebbers, zouden de fronten moeten verkennen en benoemen. Ik niet, ik ben maar een columnist. Mijn plek was aan de kantlijn, als kanttekenaar.
Sophie: december 2012
Cors Visser 